Yoni in verwachting

Op 31 december 2015 hebben we ontdekt dat ik zwanger was van Lewis. Ik voelde mij al 2 weken enorm zwak en gaf vaak over. Normaal hoe ziek ik ook ben, ik geef nooit over dat was voor ons al een voorteken.

We waren in de wolken en zijn meteen in gang geschoten om van alles in orde te maken. Het misselijk zijn stopte maar niet. Zo heb ik de 1ste 3 maanden 4 keer in het ziekenhuis gelegen. Positief blijven dachten we, de eerste 3 maanden zijn het zwaarst. Niets was minder waar. Ik ben op 4,5 maand moeten stoppen met werken en kreeg platte rust voorgeschreven. In totaal ben ik ongeveer zo een 8 keer in het ziekenhuis beland voor een baxter vol vitaminen omdat ik zelf niets meer kon binnen houden.

De roze wolk tijdens mijn zwangerschap heb ik totaal niet gekend. Op 39 weken ben ik ingeleid omdat de gynaecoloog vond dat het genoeg was geweest, EINDELIJK!

Ik zou nog rustig in het ziekenhuis mogen slapen en om 6u moest moest ik terug naar het bevallingskwartier. Na 30 min in de kamer zijn mijn weeën begonnen waardoor ik al sneller terug mocht. De 1ste 7 cm zijn snel gegaan maar dan stopte het jammer genoeg. Bleek dat Lewis een sterrenkijker was en zijn hoofdje schuin hield waardoor er niet genoeg druk werd gezet.

Alles bij elkaar 25u later werd er beslist een spoedkeizersnede uit te voeren omdat Lewis zijn hartje het moeilijk begon te krijgen. Op die moment ben ik helemaal ingestort maar uiteraard was ik gelukkig dat ons mannetje gezond op de wereld is gekomen. op 11 augustus 2016 is Lewis dan eindelijk geboren!

Zelf weet ik niet meer heel veel van de bevalling want ik heb ook een bloeddrukval gedaan. Na 3uur mocht ik weer naar de kamer en kon ik Lewis eindelijk in mijn armen nemen.

Doordat de zwangerschap lichamelijk en mentaal zo zwaar was en de bevalling zo slecht is verlopen heb ik de roze wolk echt gemist. Ik moest lichtelijk enorm veel aansterken maar ook mentaal.

Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen, al heeft het lang geduurd voor ik de stap durfde te zetten naar een 2de kindje. Ik wou er altijd 2 dus hebben we toch de stap gezet.

En zo werd ik opnieuw zwanger eind november 2018.

De tweede zwangerschap is jammer genoeg hetzelfde verlopen. Ziekenhuis in en uit en dan kwam er nog eens bij dat ik veel last van  bekkeninstabiliteit had.

Op 5 augustus 2019 is Vince geboren met een geplande keizersnede. Het herstel hiervan was weeral enorm zwaar en zeker niet gemakkelijker omdat er al een kleintje rondliep. 

Daardoor ben ik in een postnatale depressie geraakt.

Ik voelde dit al heel snel aan en ben dan ook direct langs de huisarts geweest om dit met  hem te bespreken.

Na een tijdje de nodige medicatie en hulp te krijgen is uiteindelijk alles weer goed gekomen.

Ik zie mijn 2 jongens dood graag al doet het me veel pijn dat ik niet heb kunnen genieten van beide zwangerschappen.

of er ooit nog een 3de kindje komt? zeker niet.

Yoni.